Banki będą kontynuowały wysyłanie masowych kontrpozwów przeciwko Frankowiczom w celu zabezpieczenia zwrotu kapitału kredytu (tak zapowiedział ZBP po dużej uchwale SN z 25 kwietnia br.). Sektorowi bankowemu nie uda się jednak naprawić błędów z przeszłości. Frankowicze składali pierwsze reklamacje, wezwania do zapłaty oraz pozwy sądowe już w latach 2015-2017 ale bankowi prawnicy błędnie doradzali swoim mocodawcom aby nie reagowali na takie pisma. Za lekceważące podejście do kredytobiorców banki teraz słono zapłacą. W sądach zapadają już wyroki uznające roszczenia banków o zwrot kapitału kredytu za przedawnione (w artykule podajemy trzy przykłady takich wyroków). Frankowicze zyskują darmowy kredyt i mieszkania za darmo a banki otrzymują olbrzymi rachunek za popełnione w przeszłości błędy.

Czy umowy pożyczek i kredytów konsumenckich (gotówkowych i konsolidacyjnych) będą wkrótce masowo kwestionowane przez polskich klientów? I czy sądy będą przyznawać im, w odpowiedzi na uznanie kwestionowanych kontraktów za niezgodne z ustawą, sankcję kredytu darmowego? Kilka miesięcy temu media, ale też wyspecjalizowane kancelarie prawne, zaczęły informować Polaków o tym, że banki w wielu przypadkach nie dopilnowały tego, by zawierane przez nie z konsumentami umowy były zgodne z ustawą o kredycie konsumenckim. Afera ta oczywiście nie może być porównywana z tą frankową – przynajmniej na razie, bo pozwów o SKD jest w sektorze znacznie mniej niż tych o franki. Powstaje jednak pytanie, czy banki zauważają już problem i zawiązują w związku z nim odpowiednie rezerwy. Przejrzeliśmy najnowsze raporty kwartalne ośmiu banków giełdowych pod kątem informacji o postępowaniach związanych z SKD. W tym artykule ujawniamy, czego się w ten sposób dowiedzieliśmy.

Nawet 1 538 zł może wynieść miesięczna rata frankowicza, który w 2007 roku pożyczył od banku kwotę 390 tys. zł, jeżeli ulegnie medialnym naciskom i podpisze ugodę na warunkach rekomendowanych przez KNF. W 2024 roku trudno znaleźć jakiekolwiek plusy takiego rozwiązania, zwłaszcza że przeciętny frankowicz, pozywając bank, wcale nie musi czekać do końca sprawy sądowej, by uwolnić się od płacenia rat abuzywnego kredytu. W jakiejkolwiek wysokości. W tym artykule wyjaśniamy, co zmieniło się w procedurze zabezpieczania roszczeń po wyrokach TSUE, a także przybliżamy temat tego, jak sądy zapatrują się obecnie na wnioski konsumentów o przyznanie tego środka tymczasowego.

Każdy wygrany proces oznacza dla Frankowiczów ekstra bonusy. W przypadku ustalenia nieważności umowy kredytowej w oparciu o teorię dwóch kondykcji bank musi zwrócić kredytobiorcy wszystkie dokonane przez niego wpłaty (sumę rat kapitałowo-odsetkowych, opłat, prowizji i składek ubezpieczeniowych) ale nie tylko. Przegrywający bank jest także zobligowany do zapłaty na rzecz kredytobiorcy kosztów zastępstwa procesowego według stawek określonych w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości, a także do wypłaty ekstra odsetek za opóźnienie od kwoty roszczeń za każdy rok trwania sporu. Odsetki za opóźnienie są dla kredytobiorców formą rekompensaty za czas oczekiwania na wyrok, zaś dla banków „solą w oku” (stanowią poważny dodatkowy koszt). Z powodu powrotu do starych zasad naliczania odsetek za opóźnienie, banki posiadające już wcześniej pokrycie portfela kredytów frankowych rezerwami oscylujące wokół 100%, musiały dołożyć w I kwartale 2024 roku spore sumy. Wszystko po to aby mieć pieniądze na wypłaty dla Frankowiczów po przegranych procesach. Dzięki zmianie w sposobie naliczania odsetek za opóźnienie, zyski Frankowiczów po procesach wygranych z bankami w 2024 roku znacznie wzrosły. 

Za miesiąc (13 czerwca) poznamy decyzję Rzecznika Generalnego TSUE do sprawy C-118/23, która dotyczy zgodności z prawem decyzji BFG z dnia 30 września 2022 roku o objęciu Getin Noble Banku przymusową restrukturyzacją. Na przyjętą przez BFG formułę restrukturyzacji (z podziałem banku na część zdrową i toksyczną) tysiące skarg do WSA złożyli poszkodowani Frankowicze a także rada nadzorcza banku, główny udziałowiec (Leszek Czarnecki), inni akcjonariusze oraz obligatariusze. Sprawa trafiła do TSUE w związku z czterema pytaniami prejudycjalnymi zadanymi przez WSA w Warszawie. W dniu 21 marca br. odbyła się na forum TSUE rozprawa, podczas której o opinię został poproszony Rzecznik Generalny. Termin 13 czerwca 2024 r. godz. 9.30 figuruje w kalendarzu rozpraw TSUE. To wówczas Rzecznik Generalny Richard de la Tour zaprezentuje swoją opinię w sprawie. Jeśli będzie ona korzystna dla Frankowiczów i reszty pokrzywdzonych, to można spodziewać się podobnego wyroku TSUE, który zapadnie jesienią.

Co bank, to inne nadzieje związane z prognozowanym tempem zażegnywania problemu frankowego. Jedne, jak np. PKO BP, wierzą, że po aferze frankowej da się posprzątać w 2 lata. Inne, jak choćby mBank, są ostrożniejsze w swoich przewidywaniach i nie dają sobie żadnego określonego terminu na wygaszenie konfliktu o hipoteki pseudowalutowe. Asekuracyjne podejście mBanku jest akurat zrozumiałe: podmiot wkracza w nową fazę wojny z kredytobiorcami. Inwazja przyszła znienacka, z obozu tzw. ex-frankowiczów, czyli osób ze spłaconymi umowami. mBank ujawnia w najnowszym raporcie finansowym, jaki jest udział tej grupy klientów w formułowaniu nowych powództw pod jego adresem. W niniejszym tekście omawiamy sobie ten problem, jak również pochylamy się nad „sukcesami” mBanku w zawieraniu ugód i zastanawiamy nad tym, jaki kurs obierze ten podmiot po tym, jak wieloletni prezes odda wreszcie stery w inne ręce.

Pozew, postępowanie w sądzie I instancji, apelacja, wygrana i rozliczenie stron – tak pokrótce można przedstawić etapy, które czekają frankowicza chcącego unieważnić swój kredyt. Aby kredytobiorca mógł trwale uwolnić się od abuzywnego zobowiązania, musi doprowadzić do prawomocnego stwierdzenia nieważności swojej umowy. Przyjęło się, że sprawa o nieważność i/lub zapłatę musi przejść przez dwie instancje, nim wyrok stanie się prawomocny. W 2024 roku zdarza się jednak coraz częściej, że banki odstępują od składania apelacji od niekorzystnych wyroków. W tym artykule omawiamy, dlaczego tak się dzieje, jakie szanse ma frankowicz na to, że bank nie złoży apelacji w jego sprawie oraz pokazujemy przykłady orzeczeń, które stały się prawomocne już po I instancji.

Kolejny duży bank giełdowy prezentuje swoje wyniki za I kwartał 2024 roku. Tym razem jest to mBank S.A., na którego dane kwartalne czekaliśmy z niecierpliwością, i to z kilku powodów. Gdy spór z frankowiczami wchodzi w decydującą fazę, a w tle już majaczy widmo pozwów o WIBOR i sankcję kredytu darmowego, warto przyjrzeć się sytuacji finansowej giganta rynku oraz jego podejściu do już trwających postępowań sądowych. Czy mBank poradzi sobie z rozliczeniami nieważnych umów we franku? Czy wspomina w swoim sprawozdaniu o sporach z kredytobiorcami złotowymi? I co kryje się między wierszami kwartalnego raportu tej instytucji? Na te i wiele innych pytań odpowiadamy w tym tekście.

PKO BP na koniec marca 2024 roku miał podpisane 38,4 tys. ugód z Frankowiczami oraz 33,1 tys. spraw frankowych w sądach. Do tego dochodzą 3.372 sprawy zakończone już prawomocnie (bank przegrał z nich 94,45%). Niegdyś miał on w portfelu ok. 100 tys. kredytów waloryzowanych kursem franka, co oznacza, że 25 tys. jego klientów frankowych jeszcze nic nie zrobiło z wadliwymi umowami (nie złożyli pozwu do sądu ani nie zawarli ugody). O niezdecydowanych Frankowiczów PKO BP zamierza powalczyć i zapowiada aktywniejsze wyjście do kredytobiorców z ofertami ugodowymi. Optymistyczne założenia kierownictwa banku to całkowite pozbycie się kredytów we frankach w perspektywie 1 roku do 2 lat. Tymczasem statystyki z 47 sądów okręgowych wskazują na znaczący przyrost nowych pozwów frankowych przeciwko wszystkim bankom w I kwartale 2024 r. (o 24% rdr). Frankowicze nie rezygnują tak łatwo z walki w sądach. Zachęca ich do tego prokonsumenckie orzecznictwo TSUE i SN oraz jeszcze większe korzyści z wygranej.